ISBN: 978-960-16-7083-6
Συγγραφέας: ΚΟΡΤΩ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ
Εκδοτικός οίκος: ΠΑΤΑΚΗ
Σελίδες: 256
Από το οπισθόφυλλο
Στις 28 Δεκέμβρη του 2008, στις τρεις τα χαράματα, ο μεγαλύτερος φόβος μου έγινε πραγματικότητα: κατά το κοινώς λεγόμενον, τρελάθηκα.
Το μυαλό μου -ο κόσμος μου- γκρεμίστηκε και τη θέση του πήρε μια παντοδύναμη ψύχωση, που σαν παράσιτο με ξενιστή τον ίδιο μου τον εαυτό τρεφόταν και θέριευε με τις παρανοϊκές ιδέες που γεννούσε ασταμάτητα: ήμουν ο νεός Δαλάι Λάμα, ο Φύλακας στη σίκαλη, πληρωμένοι δολοφόνοι παραμόνευαν στο κατόπι μου.
Σ' αυτό μου το παραλήρημα, ολοζώντανο ακόμα στη μνήμη μου, στη σύντομη νοσηλεία μου και στην κατοπινή, θανατερή μου κατάθλιψη, παρέσυρα κι οδήγησα στην απόγνωση όλους τους ανθρώπους της καρδιάς μου, που μ' έβλεπαν άξαφνα κατακερματισμένο από μιαν ανεξέλεγκτη ψυχική ασθένεια.
Ο ζοφερός Δεκέμβρης του ’08 στη μουδιασμένη Αθήνα. Το ιερό κόκκινο χρώμα. Κι η αυτόχειρας μάνα μου, που χρόνια μετά επιστρέφει από τον 'Αδη. Στο βιβλίο αυτό έγραψα όλα όσα θυμάμαι, χωρίς ν' αλλάξω τίποτα και μην κρατώντας τίποτα κρυφό. Γιατί χάρη σ' αυτές τις αδιανόητες μέρες, κατάφερα, μες στα συντρίμμια του μυαλού μου, να βρω έναν νέο εαυτό και τον δύσκολο δρόμο που οδηγεί στην ψυχική γαλήνη. Κι ενώ η ιστορία μου μοιάζει μοναδική, το τέρας της ψυχικής αρρώστιας και του φόβου που σκορπάει είναι κοινό για όλους μας, όπως και το θηρίο της αγάπης και της κάθε ανθρώπινης δύναμης.
Γιατί η ψυχή μας δεν είναι φτιαγμένη ν' αρκείται στη δυστυχία...
Απόψε το τελείωσα και πραγματικά συγκλονίστηκα που ο συγγραφέας μιλά με τόση ειλικρίνεια για ένα θέμα-ταμπού που συνήθως μένει κλεισμένο σε ντουλάπες και αποθήκες σε πολλά ελληνικά σπίτια! Στα τριάντα, στην πιο παραγωγική σου ηλικία, είναι πολύ άσχημο να περνάς κάτι τόσο ασυνήθιστο και φοβερό: "εύχομαι σε κάθε άνθρωπο που έχει βρεθεί κυνηγημένος απ 'τον όποιο φόβο, είτε της αρρώστιας, είτε όχι, να γελάει μια μέρα με την ανάμνησή του όπως γελάμε με τους φόβους μας που όταν ήμασταν παιδιά μας έκλεβαν τον ύπνο".
Δε νομίζω να είχα το κουράγιο του Κορτώ αν μου συνέβαινε κάτι τοσο άσχημο να το καταγράψω και μάλιστα μου κάνει εντύπωση η διαύγειά του, όντας κάτω από την επίδραση μιας σοβαρής ψυχικής ασθένειας, να θυμάται τόσες πολλές λεπτομέρειες, όλες τις δραματικές του ώρες και να κρατά ένα είδος ημερολογίου! Επίσης να μιλά για όλες αυτές τις στιγμές με τόσο σπάνιο χιούμορ! Δεν σε θλίβει, δεν σε κουράζει και όμως όλα αυτά που περιγράφει είναι τόσο δραματικά και προσωπικά. Διαβάζεται νεράκι το βιβλίο!Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, βλέπουμε την αγωνία του Κορτώ να μην έχει την ασθένεια της μητέρας του που την οδήγησε σε άδικο χαμό και ποιος δεν θα ένιωθε αγωνία στην θέση του; Επίσης βλέπουμε πως μέσα στην ατυχία του, στάθηκε πολύ τυχερός και πως έχει φίλους που ενδιαφέρθηκαν πάρα πολύ και έκαναν θυσίες, δύσκολο να γίνει αυτό σε έναν ψυχικά άρρωστο ασθενή! "Κανείς δεν φταίει για την αρρώστια του, κανείς δεν επιλέγει την ταλαιπωρία του" όλα είναι ανθρώπινα δυστυχώς ή ευτυχώς και το βιβλίο αυτό τολμά να μιλά και να απενοχοποιεί κάποια πράγματα! Η ψυχή κανενός δεν αρκείται στη δυστυχία και δεν θα έπρεπε και χρειάζεται μεγάλο θάρρος και δύναμη και προσπάθεια για να βγεις στο φως. Ο Αύγουστος είχε αυτό το θάρρος και το πολέμησε και μπράβο του!
Επίσης συγκλονίστηκα πραγματικά με τα πόσα δεινά μπορεί ένας άνθρωπος να αντέξει στη ζωή του και δη στα τριάντα του χρόνια (οι ψυχικές ασθενειες χτυπάνε άτομα νεαρά σε ηλικία συνήθως στην καλύτερη και πιο παραγωγική ηλικία τους)! Συγκλονιστική η καταγραφή της ψυχικής αγωνίας και ασθένειας των λίγων ημερών και χρειάζονται αυτά τα βιβλία για να ενημερώσουν και να προβληματίσουν το ευρύ κοινό! Ο συγγραφέας έχει πάρα πολύ καλούς φίλους και είναι σίγουρα τυχερός, του συμπαραστάθηκαν μέχρι εκεί που δεν πήγαινε, αυτό δεν είναι πάντα δεδομένο από τους γύρω στη σωματική ακόμα ασθένεια, όχι δα και στην ψυχική, που υπάρχουν μεγάλες προκαταλήψεις δε, φόβος, διαμάχη, στεγανά, παρεκτροπές... μπράβο λοιπόν στο περιβάλλον του συγγραφέα, έκανε το καλύτερο δυνατόν γι'αυτόν, φίλοι και συγγενείς.
Στεναχωριέμαι πολύ για όλους όσοι δεν έχουν την ευκαιρία να γίνουν καλά, είτε γιατί δεν έχουν την οικονομική άνεση, είτε γιατί το ίδιο το περιβάλλον τους είναι ψυχρά αδιάφορο προς ότι τους συμβαίνει και ελπίζω και μεις όλοι να μην είμαστε προκατελλημένοι έναντι των ψυχικών ασθενειών, κανείς δεν ξέρει τι του ξημερώνει την επαύριο κι ελπίζω να υπάρξει και κρατική πρόνοια και ιατρική φροντίδα για όλους τους ψυχικά πάσχοντες. Στεναχωριέμαι κυρίως για τους ασθενείς που βρίσκονται εγκαταλελειμένοι από τους δικούς τους χρονια σε άσυλα, όλα τούτα πληγώνουν τον δυτικό πολιτισμό μας! Η ψυχική ασθένεια μας αφορά όλους, αυτό ας το αντιληφθούμε, ειδικά σε δύσκολους οικονομικά καιρούς και πιστεύω πως το βιβλίο αυτό είναι μια ωδή για την απενοχοποίηση της ψυχικής ασθένειας και τι τραβάνε αυτοί οι άνθρωποι όταν κλείνουν οι πόρτες του σπιτιού τους.
"σε όλη μας την ζωη μοιάζουμε να προχωράμε απ'το ένα σημείο Ιερής γης προς το επόμενο. Και τι την κάνει ιερή; Η ίδια η ζωή , το μικρό ταξίδι ως το επόμενο σημείο, η καρδιά που χτυπά ασταμάτητα στο στήθος μας..."
